God is mijn rots
Veel om ons heen wankelt. Wij hebben goede voornemens, maar er komt zo weinig van terecht.
Dan zegt de Psalmdichter dwars door pijn, moeite, falen en verdriet heen: God is mijn rots, mijn eeuwig houvast.
Wij mensen zijn heel kwetsbaar. Een klein kindje kan sterven, mensen worden ouder, kunnen veel minder, worden soms geconfronteerd met een hartstilstand. Ja, je lichaam kan bezwijken.
Is dat een reden om het geloof en de moed te verliezen?
Is het leven zonder God echt gelukkiger?
David zingt: ‘Vergeefs hield ik mijn geweten zuiver en waste ik mijn handen in onschuld! Want ik werd gestraft, dag aan dag en geslagen, elke morgen weer. Maar zou ik spreken als zij, ik pleegde verraad aan Gods kinderen! Dus bleef ik nadenken. Ik wilde weten waarom – het was een vraag die mij kwelde, tot ik Gods heiligdom binnenging en mij hun einde voor ogen bracht.’ (Psalm 73:13-17)
Wat gebeurt er met David, wanneer hij naar de kerk gaat? Wat gebeurt er met Job wanneer hij zijn leven in de hand van God legt? Wat gebeurt er met mij? God houdt je vast dwars door alles heen. Ik moet het niet van mezelf hebben. Ik wil met Gods ogen kijken.
God is de rots van mijn hart. ‘Wie heb ik buiten U in de hemel?’
Zonder God loop ik stuk, met God word ik gedragen. In Jezus Christus mag ik Zijn liefde in Gods beloften zien. Feit, geloof en ervaring horen bij elkaar. God is mijn bestaanszekerheid. Bij Hem ben ik veilig. Bij Hem word ik aanvaard! Ik hoor bij God en daaruit wil ik leven, niet uit mijn gevoel en mijn ervaringen.
‘Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam, de rots van mijn bestaan, alles wat ik heb, is God, nu en altijd.’ (Psalm 73:26)
Gods zegen en nabijheid gewenst.
Hartelijke groet,
Japke de Kraker
Meeleven met vluchtelingen? Zie: www.japkedekraker.nl
Reactie plaatsen
Reacties